^^

იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა?! იყო პატარა ქალბატონი, რომლის სულიერი წადილი ცხოვრებისეულ მიზნებს სცდებოდა. ის ტეხასის შტატის ერთ დაბაში ცხოვრობდა მშობლებთან ერთად. დედისერთა, თავნება და გათამამებული _ ასე ახასიათებდნენ მას. მეგობრების წრე ყოველ დღიურად უფართოვდებოდა, თუმცა მაინც არ ჰქონდა ის,  რაც დაბადებისან აკლდა. 

ეს  არის ზღაპარი დიდი ბავშვებისთვის.

დაუსრულებელ ამბავს არ მივანიჭებ დასასრულს.. უბრალოდ ასე იყო, თუ ისე...

1197 წლის 7 ივნისს დაიბადა მარიამი. 

ამ დღის შემდეგ 15 წელი გავიდა.

 მარიამის დღიური:

6  ივნისი 2012 წელი..

„ ძვირფასო დღიურო, ახლა ღამე დაძრწის გარეთ, ვარსკულავები ზეცას ჭორფლივით აყრია, მთვარე კი ბებერი მუსუსივით წამოსკუპებულა საბრძანებლოში და 7 ივნისის გათენებას უცდის.  ჩემი აზრით სწორედ ის არის ციური სამყაროს მფლებელი, რადგან ღამე გამოდის გარეთ და თვალს ადევვნებს ცელქ ვარსკულავებს.. როგორც დედა ამბობს ფიზიკურ და გონებრივ ზრდასთან ერთად იზრდება ჩემი ფანტაზიაც. ყველაფრეს ვქმნი რეალურიდან ილუზიამდე. ახლა ყველაზე მეტად მინდა ადამიანი, რომელსაც გადავთარგმნი. მინდა მიცნობდეს ვიღაც, მინდა მყავდეს და თუნდაც ერთი ან რამდენიმე. მიუხედავად იმისა, რომ ვიცი ეჭვიანობას ვერ გავუძლებ. აი ახლაც, სარკეში ვიყურები და ტუჩებს ვპრუწავ. სასაცილოა არა?! ხო ალბათ ჩემი შვილები წაიკითხავენ ამ ფურცელს, და იფიქრებენ „საბუთიანი შეშლილი „ იყოო. და მაინც, რა არის ცუდი ამაში?! მეგობარი მჭირდება.. არა ზეედაპირული, არა! მინდა ჩვენი პატარა სამყარო გვქონდეს, დავიჯერო არავინ ფიქრობს ჩემსავით?! არავის უნდა ჩემთან?! ჩემნაირი?!.....

ხვალ 15 წელი მისრულდება, მრგვალი იუბილე! მე კი მეშინია და მიხარია...

იცი დღიურო, შენ რას გიმალავ და ნება რომ მომცენ ახლა ავდგები, გავალ გარეთ, ვივლი ჰორიზონტის ამოწურვამდე და შევაგროვებ დებს. 

უკვე ვამთქნარებ, წავალ დავიძინებ, გავათბობ გაყინულ საწოლს.. მიყვარხარ მხოლოდ შენ, უსულო სულირო!//“ 

აქ წყვეტს მარიამი წერას.

 * * *

მარიამმა ყვითელი, გვირილებიანი კაბა ჩაიცვა, წიგნები ხელში დაიჭია და მოკრძალებული სალმით გაერია ფართო საზოგადოებაში.

სკოლა დამქანცველია ზაფხულის ციებ-ცხელების დღეს, 7  ივნისი უკანასკნელია 14 წელია მისთვის. აფორიაქებული, აჟიტირებული და მხიარული სკოლის ეზოში მიმავალ ბილკს მიუყვება. თვალი მოკრა ვიღაცას, მისკენ წაიწია. იარა, იარა, იარა და ერთ მიყრუებულ ბაღში ამოყო თავი. სისხლის დაშრობამდე ცხელოდა, ნიავი გადაკარგულიყო. ხის ერთადერთი ტოტი ტოკავდა, მარიამი მიუახლოვდა.

- ჰეი, არის აქ ვინმე?

- ჰეი არის აქ ვინმე?

- ჰმ, ჩემი სიტყვები.

- ჰმ, ჩემი სიტყვები.

- ნუ მეორდები.

- ნე მეორდები.

- ვინ ხარ?

- ვინ ხარ?

- როგორც ჩანს არ ღირს დროის დაკარგვა.

- დამდელოდე.

ფოთლები გაფაჩუნდა და მის წინ ლოყებ წითელი გოგონა გაჩნდა.

- ვინ ხარ?

- მე, მეც შენსავით მარიამი ვარ.

- ჩემნაირი ხარ?

- რაღაც მცირე განსხვავებით.

- მაშინ მითხარი რაზე ვოცნებობ?

- ჩვენზე.

- თქვენზე?

-  ვინ ხარ შენ?

- მე ცარიელი ხალისი ვარ.

- წამოდი შეგავსოთ.

გოგონამ ხელი ჩაავლო, თავი გვერდზე გადახარა და ფრთხილად აუარა გვერდი ეკლიან ვარდებს. 

- სად მივდივართ?

შემკრთალმა იკითხა მარიამმა.

- ჩვენთან.

პასუხი დამაკმაყოფილებლად ჩეთვალა და გაჩუმება ამჯობინა.

- ჰეი, ბავშვებო!

მარიამი წრეში მოაქცია შვიდმა  გოგონამ, ისინი დადიოდნენ მის გარშემო და ღიმილით ათვალიერებდნენ. 

- შენ ჩვენნაირი ხარ.

- როგორი?

- მეოცნებე.

.... აქ გავწყვეტ ამბის მოყოლას, რადგან მძინარე მარიამს გამოეღვიძა. საათს დახედა, 12 საათი სრულდებოდა. 

ნაღვლიანად ჩაიცინა.  თავი ბალიშში ჩარგო და დაძინება სცადა. დილი 9 საათამდე იტრიალა და ბოლოს როგოც იქნა ოთახში დედა და მამა მოუვიდნენ.

- გილოცავთ, გილოცავთ.

კოცნით და თბილი სიტყვებით სულ გააწითლეს სრული მარიამი, დიახ სრული.. უკვე მრგვალი..

- ახლა კი ქვემოთ გელოდებიან.

უთხრა დედამ და შუბლზე ხელი მოუთათუნა.

მარიამმა ჩაიცვა, მოწყენილმა და მაინც გულში შეპარულმა ხალისმა ერთდროულად შექმნა მისი განწყობა. ეზოში ჩავიდა, ნაცნობი სახეები, შვიდი ადამიანი.. დიახ! ის შვიდი, , რომელსაც დიდი ხანია იცნობდა მაგრამ არასდროს უფიქრია მათ მნიშვნელობაზე.

მარიამი წრეში მოაქციეს,  ის ყურებამდე გაღიმებული  გაკვირვებით უყურებდა შეგროვილ დებს.

- რა ლამაზი დღეა, რა ნათელი მზეა..  

- იმიტომ რომ დღეს მარიამის დაბადების დღეა!

- ურაა!!

მხიარული შეძახილები აყრუებდა არემარეს.

მარიმ თვალები დახუჭა, მიუხედავად ამისა ვეაფრით გაიხსება სიზმმრის პერსონაჟები. მხოლოდ ერთი წაიბუტბუტა: - არ გადამეჩვიოთ!

ამ დღის შემდეგ დაუსრულებლად ერთად..

აი ასე, 15 წლის ზღაპარში სიზმრებიც ხდება!